Wat maakt dat het lastig is NU?
Hoe ver sta je van leven dat je zou willen leiden?
Wanneer je dingen blijft doen die niet werken heb je twee keuzes, ofwel blijf je deze dingen doen ofwel ga je ervoor zorgen dat je iets anders kan ervaren. Soms ben je daar klaar voor en soms nog niet. 
Ofose moet niet, Ofose is er wanneer jij kiest dat je er klaar voor bent… je kent de weg. 
Om anders in het leven te staan, anders te  functioneren, om eruit te willen uit wat jou tegenhoudt, loskomen van hetgeen je angstvallig vermijdt.

Er zijn ontzettend veel verbindingen gecreëerd in ons hoofd die maken dat we doen wat we doen, dat we voelen wat we voelen, dat we denken wat we denken en toch kunnen we nieuwe draden maken naast degenen die er al zijn.  Wanneer je klaar bent om écht te gaan werken, wanneer je wil, wanneer je kan toelaten…dan komt er een moment… en soms voelt het zo… dat het ontploft in je hoofd. Een mega grote 'creatieve hopeloosheid’ zoals we dat in ACT benoemen. Een open wonde met geen zalf te dichten. Je wordt letterlijk en figuurlijk dooreen geschud…én daar kan verandering ontstaan en dan ga je leren.

Je kan 180 graden draaien en iets anders gaan doen, je hebt ongelofelijk veel mogelijkheden waaronder leren kiezen wat voor jou van belang is.
En er is maar 1 reden waarom ik deze weg zo duidelijk kan beschrijven…omdat ik ‘m zelf ga zodat ik ten volle Olga kan zijn.
Ik wil jou graag vaardigheden leren…zodat jij weet wat je wil doen in verschillende situaties. Jouw keuzes kunnen dan gedragen van binnenuit komen. Als de situatie, de gedachten, de gevoelens, de sensaties en de pijn helder is, dan kan je kiezen.

X

Olga

Nu is belangrijk.
De tijd vliegt voorbij, je houdbaarheidsdatum komt dichterbij. Twee pubers, met een schoenmaat bijna dubbel zo groot als de mijne (overdreven) en een kleuter die nog 14 dagen aftelt naar 5 jaar, een zoveelste mijlpaal na de slak op het terras, blauwe snoep en komkommers. 
De baby’s zijn plots pubers en foto’s doen terugdenken aan een tijd waarin de druk, de rush heel groot was en ik hoop toch echt bewust in heb gestaan. Poef…voorbij!

Ik kijk door mijn ogen, terwijl het gaande is neem ik bewust waar wat voorbijgekomen is. 2017 was helder, houvast, hindernissen, toelaten, vertragen, pijn, ontdekken, bereidheid, genieten, leren & her-leven.
Met deze ogen laat ik het oude verhaal los. De terugblik is nodig om te zien welke richting ik in wil.
Soms duurt het even en…schuurt het…het is wroeten maar in het duren en schuren kan er iets anders ontstaan. In het bewust worden begint voor mij het leren iets anders te doen en ligt de basis voor mijn keuzes. Ik kan nu niet kiezen voor het verleden of de toekomst, kiezen doe ik nu voor nu, in het moment. Op basis van wat ik nu weet, kan, voel, ervaar maak ik gedragen keuzes. Of ze goed zijn zal ik zien.
Ik leun achteruit en voel immense dankbaarheid voor wat ik mocht leren dit jaar. Mijn ‘strong back’ draagt het vorige en mijn ‘soft front’ kijkt uit naar met wat ik wil verbinden. Met vitaliteit, toewijding & zachtmoedigheid wil ik groeien in nog meer vaardigheden, zacht en moedig dus…
Niet dezelfde ogen als bij de aanvang van deze storylog kijken naar wat ik verlang vanuit mijn hart. Leren in moed en mildheid om helpend te dragen, vaardigheden te leren en vooral veel liefde te ervaren.
Ik wens jou een jaar van koestering dat veel mag toevoegen. Verzorg jezelf, je verdient het...

X

Olga

Opvoeden is niet makkelijk.Kleine kinderen kunnen uitputtend zijn op hun eigenzinnige manier en anderzijds zijn ze zo vertederend dat je ze wel in hun billen kan bijten. Tieners maken je knettergek. Het repetitieve van die opvoeding draait je helemaal loco.
“Ruim je kamer op!”
“Ben je al klaar met leren?”
“Hoezo jij hebt afgesproken en komt niet naar huis? “
“Haal je was uit je kamer. Je wa-a-a-a-a-a-a-a-a-a-a-a-s”
“Had die leerkracht die toets écht niet aangekondigd?”

KEERKRACHT &  geborgenheid

“Jij spreekt als een waterval. Het lijkt alsof je geen seconde hoeft na te denken over de woorden die je gericht kiest en laat ontstaan. Of toch zo lijkt het”, zegt ze me.
“En ik…ik komt niet eens op dat woord”, denkt ze. Ze wil liever geen geluid maken.
Ik vraag haar welke gedachten er nog in haar opkomen.
Dat ze er toch voor wil kiezen om hierrond aan de slag te gaan. Want ze wil die eigen zaak verder uit de grond stampen en dan zal ze ‘moeten’ spreken. Dan zal ze naar voren ‘moeten’ komen...
Of we samen eens kunnen kijken naar welke gevoelens hier spelen …waarom die zichtbaarheid moeilijk ligt?
Ze wil liever wegkruipen in een hoekje, mensen mogen gerust ‘raden’ wat ze doet… 
Dat ze bang is om veroordeeld te worden, bang om te falen.

De weken voor de vakantie waren hectisch.
Wanneer ik er nu op terugkijk is het gevoel en het idee dat ik erbij heb alweer helemaal anders dan wanneer ik er middenin zat.
En ondertussen kijken we al terug op de vakantie.
Twee weken…en in die twee weken moest HET gebeuren: ontspannen, tot rust komen, opladen, vanalles beleven, genieten,…;-)
Vakantie is belangrijk. Je krijgt tijd en ruimte om te ervaren en te waarderen en jezelf mee te nemen verder dan je eigen verhaal.

We hebben dit wellicht allemaal al eens meegemaakt: het moment dat je voelt alsof de wereld onder je voeten wegzakt. Hoe kom je hierdoor en hoe ga je weer verder leven? Deze authentieke storylog is misschien niet meteen jouw verhaal, het kan wel voor jou of je naasten van betekenis zijn.
Voor  Ellen stopte de tijd, nu één jaar geleden, in Italië…

Wanneer je wat verder bent in het lezen van deze, wederom lange, story-log zal je je misschien sterk afvragen waarom ik dit verhaal link aan humor. En toch of nét zelfs daarom, omdat je dat denkt, zal ik dit verhaal linken aan humor…voor mijn Rienske:

De story-log is een blog met waargebeurde, authentieke en krachtige verhalen. Misschien is het deze keer niet jouw verhaal, maar kan je er wel iemand anders mee ondersteunen. De perfecte blog is tussen de 700 en 800 woorden. Sommige verhalen kan je niet inkorten of aflijnen. Ze ‘zijn’. Net zoals het verhaal van Emma…

Een eerste échte (lange…sorry)  story-log. Een waargebeurd, authentiek, kwetsbaar en zeer krachtig verhaal over graag gezien en erkend worden. En zeker niet falen.
Falen is enkel bewijs dat we iets probeerden.
Angst om te falen is dus angst om te proberen. 
Over de horde gaan is de optie…